Alicja Stężowska 2La

Utworzono: 19 września 2017

My, przez Pana powołani…

18 września podczas mszy świętej w związku z uroczystością świętego Stanisława Kostki, mieliśmy okazję usłyszeć fragment Ewangelii według św. Łukasza. Ewangelista opowiada o sytuacji zagubienia Jezusa w czasie święta Paschy, kiedy udał się w wieku 12 lat do Jerozolimy wraz z rodzicami. Zaniepokojeni zaginięciem syna Maryja i Józef szukali go przez trzy dni, aż znaleźli w świątyni wśród nauczycieli. Jezus wrócił do domu z opiekunami, którzy nie zrozumieli wówczas Jego zachowania. Dzisiejszy patron, św. Stanisław Kostka, miał większe problemy z rodzicami. Oni również nie rozumieli powołania syna i nie zgadzali się na jego realizację. Poskutkowało to ucieczką młodzieńca ze szkoły w Wiedniu, gdyż pragnął wstąpić do zakonu jezuitów. Odbył ponad kilkusetkilometrową wędrówką do Augsburga, a później do Rzymu. Ojciec Mateusz Janyga, jezuita, który przewodniczył dzisiaj Eucharystii, podkreślił, jak szybko Stanisław musiał dojrzeć do takiej decyzji i ile problemów pokonać w czasie wędrówki. Jednak postawa naszego świętego rówieśnika dowodzi, że można zwalczyć wszystkie przeciwności na drodze naszego powołania. Stanisław podróżował pieszo, bez niezbędnego ekwipunku, bez komórki z mapą i z Internetem. Dzisiaj taka „pielgrzymka” byłaby dla nas nie do pomyślenia. Wciąż znajdujemy jakieś wymówki, aby zboczyć chociaż na chwilę z drogi powołania, którą powinniśmy codziennie podążać. Chciałoby się przystanąć i odpocząć albo całkowicie się poddać. Święty Stanisław Kostka, który żył zaledwie 18 lat, udowodnił, że na tej drodze nie warto się zatrzymywać. Po zakończonej Eucharystii nastąpiło przekazanie sztandaru oraz ślubowanie nowego samorządu uczniowskiego. Uczniowie klasy 2 tps przygotowali również okolicznościową akademię przybliżającą postać świętego Stanisława Kostki, patrona młodzieży.

Jan Lelito 3Lc, fot. Małgorzta Dziewa 2Lc

Utworzono: 18 września 2017

DNO?

Mówi się, że żeby wznieść się na szczyt, trzeba najpierw odbić się od dna. Dobrowolnie udać się ma samo dno? Czemu nie?  Taka myśl przyświecała nam 4 lata temu, kiedy powstawała nazwa  tego - cieszącego się coraz większym zainteresowaniem - przedsięwzięcia. Dobra Noc Oratoryjna tym razem dotarła do odległego średniowiecza. Nie brakowało tańców i zabaw w grupach, była okazja do rozmowy i integracji.Rozpoczęliśmy tradycyjnie od „rozruszania kości” na głównym korytarzu, a następnie udaliśmy się do Nowego Kościoła, gdzie odbyła się prezentacja Oratorium. Wolontariusze opowiadali o jego inicjatywach oraz wyjaśniali, jak można dołączyć do ich grupy, by samemu się zaangażować . Później rozeszliśmy się do małych grup, gdzie animatorzy poprowadzili zabawy i gry. Kolejnym punktem była Msza Święta odprawiona przez ks. Andrzeja Polichta oraz ks. Dariusza Bartochę, który wygłosił do nas niezwykle treściwe i ciekawe kazanie. Opowiedział o tym, czym jest dobro, o nocy i oratorium. Poza tym na Eucharystii do naszej wspólnoty przyjęci zostali nowi wolontariusze i animatorzy. Było już po północy, gdy zgłodnieliśmy. Na ratunek nadeszły nam prażone i ciepła herbata. Dopiero syci, a tym samym zadowoleni, byliśmy  gotowi do głównej atrakcji, jaką była gra pt. „Umarł król, niech żyje król”.Kolejne godziny spędziliśmy, przemierzając średniowieczne miasto – stolicę upadającego królestwa, dokładając wszelkich starań, żeby podnieść je z kolan, a następnie rozwiązać konflikt między walczącymi o tron braćmi, by ostatecznie szczęśliwie wybrać króla.Nad ranem, wciąż o dziwo pełni sił, zatańczyliśmy ostatnie tańce i po modlitwie rozeszliśmy się do domów.DNO było świetnym sposobem na inaugurację pracy Oratorium. W najbliższych dniach rozpoczną się jego działania, takie jak wolontariat w kawiarence, spotkania formacyjne, czy zbiórki Skautów Europy. Wszystkim uczestnikom dziękujemy za wspólnie spędzony czas.

Krzysztof Kordasiewicz

Utworzono: 18 września 2017

Jesienne impresje internatu

13.09.2017 był dniem pełnym wrażeń z powodu naszego ogniska integracyjnego. Uroczystość zorganizował kierownik internatu Ks. Piotr Kadela. Grillowanie rozpoczęliśmy licznymi rozgrywkami sportowymi - piłka nożna, siatkówka, gra w kosza.  Brat Wojciech Zięcina z wielkim zaangażowaniem  i starannością zajął się przygotowywaniem posiłków dla głodnych Diamentów. Zachwyciły nas jego kulinarne impresje, ponieważ jak mówi nasz kochany ksiądz Marek Rusek, który na co dzień troszczy się o nasze podniebienia, czytując Zagłobę z powieści Henryka Sienkiewicza "Kiedy w brzuchu pusto w głowię groch z kapustą". W ten przepełniony kolorami jesieni dzień swoją obecnością zaszczycił nas Ksiądz Dyrektor Dariusz Bartocha oraz Ksiądz Dyrektor Zenon Latawiec, którzy swoimi uśmiechami rozpromieniali nasze spotkanie. W uroczystości brały udział także nasze kochane damy - P. Teresa Hajda oraz P. Elżbieta Szczęśniak, które zawsze dostrzegają w nas to, co najpiękniejsze. 

Nasi kochani klerycy zaskoczyli nas wspaniałą zabawą. Kleryk Łukasz Wójcik zachęcał nas do zabawy znanym szkockim powiedzeniem "Do zabawy chłopcy złoci, do nauki to my - Szkoci". Kleryk Michał Cebulski w swoim pięknym, meksykańskim kapeluszu głosił sentencje znanego filozofa "Wiem, że nic nie wiem". Kleryk Krzysztof Wasiak to dopiero zagadka. Gdy zobaczyliśmy go w przebraniu kibica Realu Madryt długo nie mogliśmy go rozpoznać. Głosił wśród nas ducha sportu hasłem  "Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą". Dzień zakończyliśmy grupowym zdjęciem, które możemy podziwiać w szkolnej kronice. Po modlitwie słówko wygłosił Ks. Dyrektor Dariusz Bartocha. Słówko poruszyło nasze serca i dało nam motywacje do ponownego  rozpoczęcia nauki. Jesteśmy wdzięczni Kierownikowi internatu za trud włożony w zorganizowanie ogniska i za radość ze wspólnie spędzonych chwil, które dały nam siłę do dalszych zmagań w nowym roku szkolnym.

Aleksandra Miziołek 2Ga, fot. Marta Chrapczyńska

Utworzono: 13 września 2017